Όλο και πιο πολλοί χτυπάνε την πόρτα σου για βοήθεια. Με διάφορους τρόπους και διάφοροι άνθρωποι. Δύσκολοι καιροί. Ο καθένας μας βοηθάει, όπως μπορεί. . Κι αυτοί που ζητάνε, είναι Πακιστανοί, Αιγύπτιοι, Έλληνες.... Και ζητάνε απ' όλα. Ρούχα, φαγητό, λεφτάκια, δουλειά. Κι έχουν ένα ύφος, όλο πόνο. Κι' ούτε ξέρω αν ο πόνος είναι αληθινός ή ψεύτικος. Πολλές φορές θέλω να αποφύγω να δώσω, αλλά ντρέπομαι. Τ ις περισσότερες φορές κάτι δίνω. Πάντα όμως μ ε πιάνει μια αμφιβολία. Μήπως με εκμεταλλεύονται; Μ ήπως συνεννοούνται μεταξύ τους και έρχονται για "βοήθεια". Δίνω το κάτι τις μου και ζορίζομαι. Μισερή βοήθεια μου φαίνεται. Λειψή. Ούτε ξέρω τι να κάνω. Βασανίζομαι, ανάμεσα στο Καλό και το σωστό. Δίνω και έχω ενοχές. Ούτε με την καρδιά μου δίνω, ούτε αρνιέμαι να δώσω. Πήγαμε μια κοντινή εκδρομούλα, σ' ένα μοναστήρι. Σ' ένα παγκάκι έξω από το μοναστήρι ήταν ένας καλόγερος. Λιγνός, κάτισχνος δηλαδή, μου φάνηκε μεγάλος στην ηλικία. Έ...
Ευτυχία δεν είναι να κάνεις πάντα αυτό που θέλεις, αλλά να θέλεις πάντα αυτό που κάνεις.