Πριν λίγο μπήκε μέσα στο κατάστημά μου ένας κύριος φοβερά αναστατωμένος. Στο μυαλό μου το πρώτο που μου ήρθε ήταν ότι ίσως είχε πέσει θύμα κάποιου ληστή ή στην καλύτερη ότι είχε τρακάρει με το μηχανάκι του (κρατούσε κράνος στα χέρια του). Μονολογούσε και έλεγε: "Ψέμματα, είναι! Δεν μπορεί να συμβαίνει!". Δεν ρώτησα τίποτα γιατί φαινόταν η αναστάτωσή του και δεν θέλησα να τον φορτίσω παραπάνω. Παρέμεινα σιωπηλή. Ο ίδιος όμως εξέφρασε την απορία του. Μερικά λεπτά πριν είχε δεχτεί ένα τηλεφώνημα που τον ειδοποιούσε για τον φυσικό χαμό της κουμπάρας του. Μια γυναίκα 45 ετών που πηγαίνοντας στη δουλειά της βρέθηκε από τους επιβάτες του λεωφορείου, νεκρή στη θέση της. Σύζυγος και μητέρα δύο κοριτσιών. Ένα που πηγαίνει Λύκειο και ένα που πηγαίνει τρίτη δημοτικού. Τραγική κατάληξη! Σε μια στιγμή αλλάζει η ζωή όλων αυτών των ανθρώπων. Τίποτε δεν θα είναι το ίδιο. Και εκείνη τη στιγμή, ξυπνάω και αναλογίζομαι πόσο τυχερή είμαι. Είμαστε προς το παρόν όλοι καλά, έχουμε την υγεία μας, έχουμε την οικογένειά μας, και παρόλα αυτά με πιάνω να εστιάζομαι πολλές φορές κατά τη διάρκεια της ημέρας στα προβλήματα της καθημερινότητας και της αγωνίας για το "αύριο".
Το αύριο όμως είναι σήμερα. Είναι η κάθε στιγμή που βιώνουμε! Πόσες χαμένες στιγμές θεέ μου αφήνουμε να περάσουν! Τα προβλήματα που θεωρούμε καθημερινά προβλήματα δεν είναι παρά επινοήσεις ατομικές. Φυλακισμένοι μέσα στα σίδερα που δημιουργεί το μυαλό μας. Τα χρόνια περνούν και εμείς δεν αφηνόμαστε στη στιγμή. Τι υπέροχη που είναι η ζωή και τι απλή και εμείς την έχουμε μετατρέψει σε πραγματικό αγώνα δρόμου και πόνου. Και αναλογίζομαι τις στιγμές εκείνες που στο παρελθόν κάποια πράγματα μου φαινόντουσταν βουνό και όμως τώρα που τα σκέφτομαι από απόσταση, θυμώνω με τον εαυτό μου για τον τρόπο αντιμετώπισής τους.
Η πρώτη ερωτική απογοήτευση φαντάζει σε όλους σαν το τέλος του κόσμου, η επιτυχία ή όχι στις πανελλαδικές εξετάσεις στιγματίζει την ύπαρξή σου, η επαγγελματική καταξίωση και οικονομική επιτυχία καθορίζει την αξία σου. Πόσο ανούσια φαντάζουν όλα αυτά;
Νοιώθω μεγάλη ευγνωμοσύνη για όλα όσα έχω τώρα στη ζωή μου.
Το αύριο όμως είναι σήμερα. Είναι η κάθε στιγμή που βιώνουμε! Πόσες χαμένες στιγμές θεέ μου αφήνουμε να περάσουν! Τα προβλήματα που θεωρούμε καθημερινά προβλήματα δεν είναι παρά επινοήσεις ατομικές. Φυλακισμένοι μέσα στα σίδερα που δημιουργεί το μυαλό μας. Τα χρόνια περνούν και εμείς δεν αφηνόμαστε στη στιγμή. Τι υπέροχη που είναι η ζωή και τι απλή και εμείς την έχουμε μετατρέψει σε πραγματικό αγώνα δρόμου και πόνου. Και αναλογίζομαι τις στιγμές εκείνες που στο παρελθόν κάποια πράγματα μου φαινόντουσταν βουνό και όμως τώρα που τα σκέφτομαι από απόσταση, θυμώνω με τον εαυτό μου για τον τρόπο αντιμετώπισής τους.
Η πρώτη ερωτική απογοήτευση φαντάζει σε όλους σαν το τέλος του κόσμου, η επιτυχία ή όχι στις πανελλαδικές εξετάσεις στιγματίζει την ύπαρξή σου, η επαγγελματική καταξίωση και οικονομική επιτυχία καθορίζει την αξία σου. Πόσο ανούσια φαντάζουν όλα αυτά;
Νοιώθω μεγάλη ευγνωμοσύνη για όλα όσα έχω τώρα στη ζωή μου.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου