Άραγε τι νοιώθει κανείς όταν η ύπαρξη του σταματάει να είναι ουσιώδης; Πως νοιώθει κάποιος όταν βλέπει τη ζωή του να ξετυλίγεται σαν όνειρο και να συνεχίζει σαν απλός θεατής των δρώμενων της και όχι σαν πρωταγωνιστής που κανονικά θα έπρεπε να είναι;
Κατάθλιψη!! Είμαι σίγουρη ότι αυτό είναι το κυρίαρχο συναίσθημα. Όταν ακόμα και η ψευδαίσθηση της ελευθερίας παύει να υπάρχει. Όταν η ζωή μας προγραμματίζεται από άλλους, όταν σταματάμε να ονειρευόμαστε και όταν τα όνειρα μας γίνονται εφιάλτες.... τι άλλο μπορεί να νοιώσουμε;
Μάιος και ο καιρός είναι αν μη τι άλλο φθινοπωρινός, και αυτός ενισχύει τις σκέψεις για το δύσκολο επερχόμενο χειμώνα. Λογαριασμούς, μειωμένα ή ανύπαρκτα έσοδα, δάνεια που πρέπει να αποδοθούν, θέρμανση που δεν θα υπάρχει. Αγωνία που σίγουρα υπάρχει και θα υπάρχει μεγαλύτερη στη συνέχεια. Όμως η ζωή είναι δώρο, όμως η ζωή είναι μοναδική, έρχεται και φεύγει και κάθε στιγμή μόνο μια φορά μπορείς να τη ζήσεις.
Τι αξία έχει η ζωή αν δεν μπορείς να τη ζήσεις; Την απάντηση την δίνουν καθημερινά οι σιωπηλές αυτοκτονίες που χαρακτηρίζονται ως πράξεις δειλίας και απελπισίας από την σαθρή κοινωνία μας. Όταν η αξία της ανθρώπινης ύπαρξης γίνεται ευτελής, κάτι που λέγεται ψυχή δεν σηκώνει το βαρύ φορτίο. Όμως αυτή δεν είναι λύση παρά μόνο παράλυση.
Λύση είναι να δώσουμε τέλος στις αρνητικές σκέψεις, να κλείσουμε το χαζοκούτι και να αποστομώσουμε τα παπαγαλάκια της τηλεόρασης που σκοπό τους έχουν να εντείνουν τις ανησυχίες και να μεταδώσουν την τρομοκρατία. Αυτό που πιστεύω ακράδαντα είναι ότι η συλλογική σκέψη έχει δύναμη, και ότι εκεί αποσκοπεί η σημερινή κρίση. Σκοπός της είναι να αποσυντονίσει και να αποπροσανατολίσει τον συλλογικό νου από τις πραγματικές αξίες της ζωής, στις αξίες εκείνες που αγοράζονται και πωλούνται.
Βρισκόμαστε σε μια περίοδο αναμονής και τρόμου μέχρι να γίνουν οι επερχόμενες εκλογές. Όλοι μας ανεξαιρέτως είμαι βέβαιη ότι αναβάλλουμε να κάνουμε σχέδια και κατά συνέπεια όνειρα για το προσεχές διάστημα. Ακούμε το ένα και το άλλο, ακούμε για μέτρα, περικοπές, φορολογία, ανεργία και τίποτε όμως θετικό. Όμως σίγουρα υπάρχει και κάτι θετικό. Που είναι όμως;
Θετική σίγουρα δεν είναι η αναβολή. Αυτή η αναβολή δημιουργεί αλυσιδωτές αντιδράσεις και στην ψυχολογία μας και πολύ περισσότερο στην οικονομία μας η οποία σαν καπιταλιστική που είναι θα καταρρεύσει από αυτήν την αναβολή και μόνο. Όταν ο καθένας μας αναβάλει από το πιο μικρό ως το πιο μεγάλο όνειρό του, αναβάλει και την ανάπτυξη. Και επειδή αυτός είναι ο στόχος κάποιων, και επειδή εμείς έχουμε τα όπλα στην ύπαρξή μας, είναι ανόητο να το μεταδίδουμε και να το αφήνουμε να εξαπλωθεί.
Το επόμενο λοιπόν δευτερόλεπτο, αφεθείτε, ονειρευτείτε και βάλτε σε πράξη όλα όσα επιθυμείτε. Αν ξεκινήσουμε, τότε να είστε σίγουροι ότι ο ένας με τον άλλον θα το μεταφέρουμε στην κοινωνία μας.
Είναι όπως όταν το πρωί ξεκινάς την μέρα σου και κάποιος επειδή του πήγαν όλα στραβά είναι τόσο στην τσίτα που φαίνεται πως θα εκραγεί... αν εσύ όχι μόνο δεν τον αποπάρεις αλλά του χαμογελάσεις, του πεις μια εγκάρδια καλημέρα, του αφήσεις να παρκάρει στη θέση σου...τι νομίζετε ότι θα συμβεί;
Πιστεύω ότι θα χαμογελάσει η ψυχή του και θα νιώσει. Και θα νιώσει συναισθήματα χαράς, αγάπης, ευτυχίας που είναι και τα συναισθήματα που θρέφουν τη ψυχή και ενισχύουν την ανθρώπινη φύση.
Σήμερα αυτοί που χαμογελάνε είναι "παράξενοι", ή ίσως αλλαφροϊσκιωτοι. Όμως σήμερα έχουμε ανάγκη το χαμόγελο όσο ποτέ άλλοτε. Σήμερα έχουμε ανάγκη την αγκαλιά, σήμερα έχουμε ανάγκη τον καλό λόγο ακόμα και αν μέσα μας ξέρουμε ότι τίποτε δεν θα πάει καλά είναι όμορφο να πούμε σε κάποιον ..ΜΗΝ ΑΝΗΣΥΧΕΙΣ, ΟΛΑ ΘΑ ΠΑΝΕ ΚΑΛΑ.
...ΜΗΝ ΑΝΑΒΑΛΕΙΣ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΣΟΥ
...όπως λέω και εγώ ... Με το που γεννιόμαστε, γνωρίζουμε ότι κάποτε θα πεθάνουμε. Αν λοιπόν αποφασίσουμε να μη ζούμε, αλλά να αγωνιούμε για το πότε θα πεθάνουμε...απλά δεν ζούμε... και απλά έχουμε πεθάνει.
Τζένη Χαιρετάκη
exoenavaros.blogspot.com
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου